علیرضا زکی پرواز

بازآ ...
ای آمدَنَت، نقطهی آغاز ...
جنسِ قَدَمت، غُصّهبرانداز ...
یک دم بِنِشین ای که حضورت؛
معنا بُکُنَد ماهیََتِ واژهی اِعجاز !
خندیدَنت ای جان، به دلم شور برانگیخت
پِژواکِ صدایت شده در جانِ من آواز
حالِ دلِ پروانهوَشم خوب خراب است
تنها به هوایِ تو کُنَد جرئتِ پرواز..
در پای تو ریزد .. .
دل از هر چه که دارد ...
به میلِ تو زَنَد زخمه بر اندامِ تنِ ساز ...
بمان تا ببری هوش و حواس از سَرِ دل، باز .. .
بازآ ...
جان را ...
بی عشق
مگذار