دانیار به باران

ای دل شده ای خانه خراب چشمم روشن
این عشق شده یک درد و عذاب چشمم روشن
چشمم زغمت رفته به خواب چشمم روشن

ای عشق شده ای قاتل خاموش دل من
تا کی دگر از درد پریشانی نگفتن
دیوانه شدم بس که مرا عاقل شمردن

گوشم پر از حرفهای تکراری شده خدایا
یک آسمان بی ستاره سهم من شد ایا؟
بغضی که نشکسته گلویم را احاطه کرده
این قلب من یک روز بی غم را بهانه کرده


به باران رو زدم ببارد این بار
تو مرا به دل نگهدار
روزی من خدای تو بودم

به کوچه ها تو را سپردم ای جان
دل شده دگر پریشان
تا کی از این دوری بسوزم