محمد امین ریسمان باف روشن دل

روشن تراز دنیای من بازهم دنیای منه
با این که باز دیدنم یک عمره رویای منه
روشن دلم روشن روان روشن زبان
بلندی خیال من بلندتر از هفت آسمان جهان
روزی دوتا چراغ بود تو قلعه ی سنگ سرم
روزی پراز امید بود تو هردو تاچشم ترم
همیشه می گفتم به خود دنیازیرپای منه
روزی به روی کوه قاف منزلگه وجای منه
کجاست نور چشمایی که تابه سحر بیدار بود
چشمایی که برای من دویارو دو همکار بود
امازمونه ی حسود چشم منو ازم ربود
نور چشم پرزدو رفت از زیر گنبد کبود
من نمیگم ناراضیم
من مهره ی این بازیم
تو بازی دنیای من قسمت همین بوده برام
دزد نور چشمای من توی کمین بوده برام
با این که رفت نوراز چشم هنوز نفس میکشم
هنوز صدای چه چه بلبل توی گوشم میاد
روشن دلم پره دلم از اشتیاق و ولوله
گوش کردی حرف دلمو گوش کن بازم حرف دله
روشن دلم یادت باشه منو تو کور صدام نکن
‌از تو هنرمندترم ساده منو نگا م نکن
فرق منو تو اینه که دنیای من تو فکرمه
چون با خدا تنها شدم یادش همیشه ذکرمه یادش همیشه ذکرمه