رضا جلائیان تندیس

همبستر روزای خوبم باش
هم صحبت احساس غمگینم
من هرکی و دوس داشتم انگاری
شد مثل مار توی آستینم
این همه سکوت و دلتنگی
رو تک تک دردام اضافی شد
بخشیدم و گذشتم اما حیف
این سر زندگیم تلافی شد
هرروز تنهایی رو حس کردن
باعث شده مغرور و سنگی شم
من با نبودن زندگی کردم
من زودتر از سنم بزرگ میشم
تو اوج پرواز و رها بودن
توی دلم تردید میباره
درست مثه تندیس زیبایی
که روی صورتش ترک داره
هم بستر روزای خوبم باش
همصحبت احساس غمگینم
من هر کیو دوست داشتم انگاری
شد مثل مار توی آستینم
هم بستر روزای خوبم باش
همدرد زخمی که به من خورده
وقتی که زندم نشم مردی که
نزدیک مقصد بی رمق مرده
چشمامو رو دردام میبندم
شاید دلم آرامش و حس کرد
میخوام فراموشم شه هرکی که
اومد و زندگیم و ناقص کر