کوروش خدیوی ۱۸ سالگی

 
ورس ۱
 
از اون روزا
نگم واست
از اون دورانه تنهایی
چقد قلبم شکست از عشق
چقد کوتاهو رویایی
نگم از بیقراریهام
که موندم توو غم تقدیر
نفهمیدم جوونیمو
شدم یه خوابه بی تعبیر
خودم بودمو این دنیا
خودم بودمو سختیها
یه جا دستامو ول کردن
که جا موندم توو بازیها
نه میشد به عقب برگشت
نه به آینده حسی داشت
میتونستم کسی باشم
اگه این زندگی میذاشت

کورس
همه چیمو یه شب دادم به این دنیای خود خواهی
چقد از زندگی خستم
چه اشتباه کوتاهی
توو سنو سال من قلبا
پر از احساسه بارونه
کی این حاله بده مارو
توو این بی رحمی میدونه

نه دیگه خونمون گرمه
نه دیگه آسمون صافه
یه شب دعوت کن این مردو
به یه قهوه توو یه کافه
نه سردم میشه نه گرمم
نه فکری توو سرم دارم
من از هر نقطه ی این شهر
جوونیمو طلبکارم

ورس ۲
با این حالی که من دارم
بعیده دیگه برگردم
توو هجده سالگیم انگار
دلو دنیامو گم کردم
برام زوده غمو گریه
سکوتم خیلی غمگینه
من از جایی شکست خوردم
که گفتن زندگی اینه