مهدی جعفرنیا یاد تو

شاد و مسرور خوش و خرم
توی دنیای خودم گم
مست و مغرور از تو هم دور
بنده ی حرفای مردم
بی تفاوت به اون دستی که یه روزی سمتم اومد
من شکوندم چه دلایی که میگفتم من خوب اون بد
ناسپاس بودم و لطفی که بهم داشتی ندیدم
با غرورم خیلی آسون از هوای تو‌ بردیم
اما تا بغضی تو دل میشینه، یاد تو میوفتم باز دوباره
بنده ی ناشکرت باز میخواد که، سر رو مهره عشق تو بذاره
می پذیری هر جوری که هستم، عشق تو از جنس بی ریای
میگیری دستامو باز دوباره، تو بزرگی آخه تو خدایی
عادت ما آدم ها همینه، با طبع کبر و کینه
گم میشیم تو زرق و برق دنیا
یادمون می‌ره فردا، یاد من میره فردا