سروش فرهمند محکوم

يادمه يه شب با خونواده نشسته بوديم دور هم، يه شام سادهمنم تو فكر بودم و يهو يكى پرسيد، كى اين گردنبند و بهت داده انگار آتيش گرفتم ريختم بهم بغض خفم مىكرد نشد هيچى بگم،يادم اومد گفتى باشه پيشت، كه بى تو من جايى نرم هى نمیخوام يادم بياى ميارنت به يادم میخوام كه زندگى كنم، دوباره مثل آدمفكر نكنى مثل قديم دلم برات هلاكه، طلا كه پاكه عزيزم چه منتش به خاكه مىگن دل كه بميره، به دورى محكوم میشهمگه همينو نخواستى، خودت اينجورى شه نترس هيچى نمیشه، يه زخمه زود خوب میشهآدم خيلى وقتا ب نيست، ولى مجبور میشهيادم اومد گفتى باشه پيشت، كه بى تو من جايى نرم هى نمیخوام يادم بياى ميارنت به يادم میخوام كه زندگى كنم، دوباره مثل آدمفكر نكنى مثل قديم دلم برات هلاكه، طلا كه پاكه عزيزم چه منتش به خاكه