روشن رئیسی آرام آرام

مسته مستم کن با می چشمانت
بزن آتش مرا با تب دستانت
تو مرا یاد کن
حال مرا شاد کن
قصه ی عشق مرا شیرین و فرهاد کن
جانم جانم تویی دوا درمانم
مثل ماه هرشب میتابی برجانم
آرام آرام همچو نم باران
باریدی بر دلم ای عشق بی پایان
مستم کن که خماره تو شود چشمانم
من رگ خواب تو را میدانم
فقط از عشق خودت میخوانم هی
مستم کن با می خنده ی خود دردانه
تا برقصم به برت مستانه
همه دنیا بشود میخانه دیوانه
تا تو هستی مرا به می چه حاجت
من به چشمانه تو گشته ام بد عادت
تو خودت ماهی بس که زیبایی
ماه و خورشید به تو کرده حسادت
جانم جانم تویی درمانم
من فقط قدره تو را میدانم
یارم یارم تویی درمانم
شده عاشق تو بودن همه کارم
مستم کن که خماره تو شود چشمانم
من رگ خواب تورا میدانم
فقط از عشق خودت میخوانم هی