میلاد درویش شعر پروانگی

ما اسیر بند دردیم شاعر شعر سکوتیم
بی صدا درگیر غربت هم ترانه ی سقوطیم
گرچه هر ثانیه در بغض به شب گریه رسیدیم
هم نفس با عشق و رویا راهی شهر امیدیم
زیر آوار شب و مرگ کار ما بیگانگی بود
از پس طلوع عشقت شعر ما پروانگی بود

با حضورت ای مسافر هر ترانه عاشقم کرد
از مسیر شب گذشتم چشم تو شقایقم کرد
غربت و بغض و شکستن واژه های غزلم بود
گفتی از معنای بودن شعر تو حرف دلم بود

تا غم خوب نگاهت چشم دل عزم سفر کرد
شعر من شد مشق پرواز از شب قفس گذر کرد
تا همیشه باورم کن تو هنوز آئینه ام باش
جان پناه زخم عشق و هق هق دیرینه ام باش