محمدرضا شمس بی انصاف

 
هوا مسمومه انگاری
منو صدتا بدهکاری
تووی شهری که جا مونده
میونه خواب و بیداری
تو نیستی آخه بی انصاف
چی می مونه ازین خونه
کسی از حال من بعد از
تو هیچ چیزی نمی دونه
خدا انگار… نمیبینی
من از بی عشقی آوارم
یه بار رحم کن تو بی انصاف
بگم لاقل خدا دارم
بگیر دستامو یه لحظه
مگه چی میشه اون دستات
ندیدی اون که عشقم بود
همه چیزو بهم پس داد
نباشی آخر قصه
با دلتنگی تموم میشه
بهارم وقتی که میری
با بی رحمی خزون میشه
کجا میری که این شهرو
به آتیش میکشی با عشق
هنوزم میشه میتونی
توو قلبم جا بشی با عشق
خدا انگار… نمیبینی
من از بی عشقی آوارم
یه بار رحم کن تو بی انصاف
بگم لاقل خدا دارم
بگیر دستامو یه لحظه
مگه چی میشه اون دستات
ندیدی اون که عشقم بود
همه چیزو بهم پس داد