رضا همایون مادر

 
زمینی شدن حق عشقت نبود
تو یک مرز بی انتها در منی
یه تصویر ازت عکس این هَستیه
تو تعریفِ زیبایی یک زنی
سکوتت درِ خونه رو میزنه
من از روی شونَت زمین میخورم
نباشی یه دنیا رو خط میزنم
یه جا از همه زندگی میبُرَم
میدونم یه وقتایی خسته شدی
برو پایِ این بَچه گیا نسوز
نمیشه از این خونه عَطرِت بِره
یه سَجاده کُنجِ اتاقه هنوز
تَهِ خط که میشه سُراغِت میام
تویِ دِلهُره مقصدِ آخری
خدا قلبشو توی سینَت گذاشت
فرشته چیه وقتی تو مادری
تو هر جا بری مَنکه دنبالِتم
پسر بَچَتو از خودت گم نکن
یه اعدامه دور از تو این زندگی
بیا این طناب و تو محکم نکن
تو قلبِ من و با خودت میکشی
منم سر میزارم روی دامنت
یه جوری از عشقت به من‌ زُل زدی
یه جوری که انگار قسم دادنت
ببین چادرت تا نخورده هنوز
نرو که دلم میشه سرد و کبود
همه حرفِ من رو به عکست شده
زمینی شدن حقِ عشقت نبود