امیرحسین انصاری بتکده

یه قابی از این خونه تو ذهنمه
که هر شب به اون جا سفر می کنم
برام زندگی مثلِ یک شعریه
که هر واژه شو با تو سر می کنم
واسه پر زدن شونه هامو بگیر
تویی که تو این کعبه دردونه ای
می دونم که هر جا بری آخرش
بازم کفترِ جَلدِ این خونه ای
سقوط واسه تو خالی از معنیه
همیشه به خورشید نگاه می کنی
یه عمریه داری توی آسمون
صعودو فقط تجربه می کنی
چه تسکینی میده حضورت به من
چه رویاییه حالِ هر لحظه مون
باهام دل خوشی ها رو فریاد بزن
بذار پر شه دنیا از آوازه مون
تو تنهاییم از تو یه بت ساختم
که تا نیستی جاتو برام پر کنه
می ترسم به این قصه عادت کنم
می ترسم یه بت فکرمو پر کنه
ببین عقربه ها چه بی طاقتن
تحمل ندارن نباشی یه روز
اگه خواستی حتی بری لحظه ای
دو تا بالتو به دو بالم بدوز
چه تسکینی میده حضورت به من
چه رویاییه حالِ هر لحظه مون
باهام دل خوشی ها رو فریاد بزن
بذار پر شه دنیا از آوازه مون