علیرضا شیخی کجایی

نشسته ام به راه تو صبور و خسته
چو مرغِ بی پناهِ بال و پر شکسته
برای زنده بودنم بهانه ام باش
خودت دلیلِ بغضِ عاشقانه ام باش
دهانِ بوسه های عاشقانه زخمی ست
مرا ببوس فرصتِ دوباره ای نیست

قرارِ جانِ بی قرارِ من کجایی
نشسته ام به راهِ تو مگر بیایی
قرارِ جانِ بی قرارِ من کجایی
به لب رسیده جانم از غم جدایی

سفر نمی کنم من از هوایت این بار
مرا به غربت و سکوت جاده نسپار
من و تو هر دو زخمیِ زمانِ خویشیم
غریب و کوچک و رها جهانِ خویشیم
من و تو را فقط من و تو می شناسیم
من و تو از هجومِ شب نمی هراسیم