پیمان فریدونی هزار سال

یه تصویر از چِشای تو، واسه مُردن من بَسه
دلم از وقتی که رفتی، از هرچی عشقه می‌ترسه
مَنو با خاطراتِ تو، نمی‌شه تنهایی ول کرد
هزار ساله که رفتی تو، هزار سال به عقب برگرد
من با تمومم جنگیدم اما
ندیدی انگار، چشماتو بستی
بیا به خوابم تا رویا ببینم
خیال کنم باز پیشم نشستی
زندَه‌م هنوزم، اما ببین که
زندگی کردن یادم نمیاد
ترسو نبودم توو عاشقی من
آخر شجاعت به کشتنم داد
مثل آرامشی که قبلِ طوفانه
همون اندازه نیستی ولی آرومم
مثل خاکستری که زیرِ آتیشه
به این تقدیرِ بی‌تو باز مجبورم
سکوتم از رضایتم نبود اما
نباید عشق رو اینقدر گدایی کرد
شدی مثل غریبه‌ها باهام انگار
دیگه چی می‌شه گفت، چی بدتر از این درد