سامان جلیلی ایستادم

بگو تو این شبا دلت کجاست، اگه که راهمون جداست
مقصرش کی بینه ماست، بگو که دلخوشی تو باورت
منم اسیره آخرت تو جنگه نابرابرت
همین که فهمید پر از خواهشم، دودمانم رفت بی اون زجر میکشم
قلبمو کشت تا زیره آوارش کشوند، یه حسی پشته چشام بود اما اون نخوند
ایستادی تا به مردنم راضی بشم از هم تو پاشیدی منو
تو هر چی میسازی بشم خسته از این بازی بشم
ایستادم تا یه روزی بی طاقت بشه دلت که با بی رحمی خواست
نبودنت عادت بشه از دست من راحت بشه
حالا که وقته گفتنه دنیات پر از بی حرفی
میگی هوایه زندگیت بدجوری سردو برفیه
عذابه این روزایه تو کاری که با من کردیه
افتادنت به پای من همین مگه کم دردیه
بگو مگه کم دردیه حالا تو افتادی به پام
به بدترین حالت میریخت تو اون روزا اشک از چشام
وایستادی پای رفتنت میدونستی نامردیه
له شدنه غروره تو همین مگه کم دردیه
ایستادی تا به مردنم راضی بشم از هم تو پاشیدی منو
تو هر چی میسازی بشم خسته از این بازی بشم
ایستادم تا یه روزی بی طاقت بشه دلت که با بی رحمی خواست
نبودنت عادت بشه از دست من راحت بشه