رضا صادقی مرغ سحر

مرغ سحر ناله سر کن داغه مرا تازه تر کن
ز آه شرر بار این قفس را برشکنو زیرو زبر کن
بلبل پر بسته ز کنجه قفس درا نغمه ی آزادیه نوعه بشر سرا
وز نفسی عرصه ی این خاکه توده را پر شرر کن، ناله سر کن
ظلمه ظالم جور صیاد آشیانم داده بر باد
ای خدا ای فلک ای طبیعت شامه تاریکه ما را سحر کن، ناله سر کن
نو بهار است گل به بار است ابر چشمم ژاله بار است
این قفس چون دلم تنگو تار است
شعله فکن در قفس ای آهه آتشین، دست طبیعت گل عمر مرا مچین
جانب عاشق نگه ای تازه گل از این، از این، از این
بیشتر کن، بیشتر کن، بیشتر کن
مرغه بی دل شرحه هجران مختصر مختصر کن
ناله سر کن، ناله سر کن، ناله سر کن، ناله سر کن