حسین سعیدی پور بغض

از من ستاره آخرین نورش رو هم کم کرد
ابری ترینِ آسمونو بی تو سهمم کرد

این کوچه بارونش رو از دوریِ تو داره
اشکای من رو خاک سردِ کوچه می باره

بی تو، توو تابستونشم سرما رو می پوشم
از وقتی گرمای تو رفته از توو آغوشم

هر لحظه بُغضی توو گلوم با درد می شینه
بارونِ کُلِ سال، با چشمام تأمینه

یادش بخیر وقتی که با من، هم قدم بودی
روزای خوبی بود اما حیف کم بودی

رفتی و ردِ پات، میونِ کوچه جا مونده
آوازه خون، با درد من، آهنگاشو خونده

حالا برای با تو بودن هام چه دلتنگم
دارم با تنهاییم توی این خونه می جنگم

با تکه های خاطراتت سخت درگیرم
رفتی و من از این جنون، یک روز می میرم