بردیا زمانی چایی

از وقتی رفتی چایمو مینوشم تو لیوان تو
انقدر نوشتم از تو که دفترم شد دیوان تو
بغض گره خورده با خلت سینه و دود اتاق
پُکهای سنگین و خیال و چشمای خیره به طاق
بی اختیار میچکه از گوشه ی چشمم فکره تو
تقصیر من نیست که میبینم آدمارو شکل تو
یهو صدات میپیچه تو سرم الان میچسبه چی؟
یه چایی از دست تو بگیرم‌ بریزه خستگیم
سمت سماور که میرم‌ مثل جنازست ریختم
انقدر حواسم پرته بازم دوتا چایی ریختم