محسن عباسی دل دیوانه

 
چشمانت آرام بر دل نشستو
راه را بر این دل دیوانه بستو
عشقت کشید آتش به هر چه دارم و هر چه ندارم
موجی است انگار هر تار مویت
آرامشم شد همان دیوانه رویت

شاید نمیدانی که بی تو هر نفس بیقرارم
بیا و صاحب دل دیوانه ام باش
به نام تو شود دل دیوانه ام کاش
جهان من همین دو چشم بینظیر است
بیا که چشمم از همه زمانه سیر است

بکش دوباره مرا به آغوش غم جهانم شود فراموش
بیا برافروز آتشی که خفته در خاکستر من
به عشقت انگار دل بست جانم
آرامش من همه جان و جهانم
بمان که عشقت ریشه زند در باور من