میلاد تهرانی مثل فرشته ها

مثل فرشته ها بود
بوی بارونو می‌داد
یه دفعه می‌دیدیش
نمی‌بردیش از یاد
نگاه مهربون و
دلِ قد ِ یه دریا
صداش آدمو می‌برد
یه جایی بین ِ ابرا

اون فقط دوتا بال
روی شونه ش کم داشت
صورتش زیبا بود
مادرم دوستش داشت

حواسم‌ پرت بود و
نمی‌دیدم‌ که می‌ره
نتونستم بفهمم
چرا از عشق سیره
هنوز دلتنگ می‌شم
هنوز عطرش همینجاست
حواسم هست حتی
الان کجای دنیاست

اون فقط دوتا بال
روی شونه ش کم‌ داشت
صورتش زیبا بود
مادرم دوسش داشت