فرید صدیقی شاعر

“شاعر”
شاعر به دنیا آمدم تا عاشقت باشم
وقتی به جز چشمانِ تو مضمون نابی نیست
گاهی تمام راه‌ ها را از بری اما
وقتی که روی ریل باشی انتخابی نیست
از ایستگاهِ ذهن من تا چشمهای تو
هر شب قطاری تازه دنبالِ مسافرهاست
کِز می کنم کنج خودم تا از تو بنویسم
پژمردگی بیماریِ معروفِ شاعرهاست
آنجا که در شعری یک دست زلفِ یار
در دست دیگر جامِ باده آرزو دارم
اما دستهای بی پناهم را در باد
در باغچه با آه میکارم
چون بید می لرزم
چون ابر می بارم
چون بید می لرزم
چون ابر می بارم
از ایستگاهِ ذهنِ من تا چشمهای تو
دارد به مقصد می رسد این شعرِ اشک آلود
جای مسافرهای قبلی این وسط خالیست
پاییز و باران، شهر، دل، شب پرسه، دریا، رود
در ذهن من صد قرن شعر درد می روید
اما تقاصش را از عشقت نم یگیرم
شاعر بدنیا آمدم تا عاشقت باشم
شاعر بدنیا آمدم
دیوانه می میرم