نیما ناصریان اینجا عجب جایی شده

نگاتو که کادو کردی، روحمو جدا کردی
مونده یه جسم ردی، از هر طرف بهم زدی،
اینجا عجب جایی شده، هیچکی نی اما پره
حتی اتاق تاریک شده، با تو بوده بی تو شده،
روزمرگی خیلی آوار، مثل سیلی
هیچ ندارم میلی، مجنون بشم لیلی
داره کم کم تاریک می شه، بین پلکام باریک می شه
سایه ها سنگین می شه، جسمم به روح تبدیل می شه
روز مرگی خیلی آوار مثل سیلی
هیچ ندارم میلی مجنون بشم لیلی،
روز مرگی خیلی، آوار مثل سیلی،