نیکرام تقدیر

بی حوصله ام ،نیستی و علتش این است
با این غمِ پیش آمده که بحث ندارم
تا زَرع و زمین باشد و برداشت نباشد
در باورِ این خاک چطور دانه بکارم..
بی حاصلی از مِیل من و بوسه شروع شد
ای کاش گُلِ گونه ی تو میوه نمیداد
این عشق چرا باطنِ شفاف ندارد
ای ظاهرِ تعمیر شده، خانه ات آباد..
ای وای به حالِ دلِ دیوانه ام ای وای
آوار شده خانه و کاشانه ام ای وای
یک عمر سَرَش بر سَرِ زانویِ خودَش بود
تنهاییه آغوشِ غریبانه ام.. ای وای
دلگیر تر از من به خدا نیست در این شهر
تا کِی همه یِ آنچه که شد را.. بپذیرم
تقدیر اگر میکُشَدَم باک ندارم
من صبر نکردم که به دستِ تو بمیرم...
ای وای به حالِ دلِ دیوانه ام ای وای
آوار شده خانه و کاشانه ام ای وای
یک عمر سَرَش بر سَرِ زانویِ خودَش بود
تنهاییه آغوشِ غریبانه ام.. ای وای