حمید عابدی گور خواب

درآشیانه ای بی سقف وخانه ای .سخت درزمین خوابیده ام .من باخدا همسایه ام درگوره خود خوابیده ام. درباورم سخت اگریاد مرانیست هیچ کسی.جزمردگانه زنده ام نیست پیشه من یک زنده ای
درترسه خود وحشت کنم درباورم غایب شوم‌ درقبره خود میخوابمو بایادتو بیتابم مو
درآسمان خورشیدشوم ماهی چنان پنهان شوم درپشت ابر
آیابگو درده مرا میدانی ای خدائ من
...ترسم ازآن روزیست که من آشفته بازاری کنم
یامردگانه زنده راازخواب بیدار میکنم
چون درجهانه سوم ام دربعدپنجم میروم تابه جهان ثابت کنم بیدارشونداز ستم.
.دکلمه اخر

یاباتوگویم هی سخن ازخودبگویی برای من چون تو تویی خدای من
دربعدمرگ هم زندگی باید کنم درگوره خود بایک کفن