محمد هروی مادر

وقتی که میگیرد دلم از هر چه هست،
بر شانه ات سر می گذارم مادرم
من بی تو هیچم مثل برگی دست باد،
ای تکیه گاه من ، پناه آخرم مادر
لالایی‌ات آرامشم
ای که به عشقت دلخوشم
تنها نیاز و خواهشم
مادر
ای تو پناه بودنم
جاری تر از من در تنم
من بی تو بیزار از منم
مادر
لالا لالا لالا لالا لالا لالا لالا گل گندم
خوابیده‌ام با این صدای آشنا هر شب
دست تو و موهای من لالا لالا لالا گل گندم
برده مرا این قصه تا عرش خدا هر شب
تنها تو میفهمی مرا
در لحظه‌هایِ بی‌کسی
ای‌که نبوده لحظه‌ای،
جز تو مرا همنفسی
تو مرهمِ اندوهِ من
جانِ تنِ بیروحِ من
ای پشت تنهایی شب
آغوشِ امنت کوهِ من
مادر
لالایی‌ات آرامشم
ای که به عشقت دلخوشم
تنها نیاز و خواهشم
مادر
ای تو پناه بودنم
جاری تر از من در تنم
من بی تو بیزار از منم
مادر