امین عراقی تکیه گاه

الهی سینه ای ناشاد دارم
گلویی ‌زخمی‌ از فریاد دارم
بهار لطف خود را جلوه گر کن
خزان خواهشم را بارور کن
زمین گیرم مکن در روز پیری
از این ترسم که دستم را نگیری
منم نیلوفری‌ در پای دیوار
ز‌چشم حادثه دورم نگه دار
الهی در غروب روز حجران
صبوری را از آن من بگردان
غرورم را ز قصر دل برون‌کن
ز تاج و تخت کینه سرنگون کن
منم آن ماهی دریای آواز
مرا در دامن ساحل مینداز
شب از پشت حصار ابر ناشاد
چراغم را به باد رهگذر داد
خزان آمد به خواب ریشه من
شکسته ساقه اندیشه من
منم قویی اسیر خشم طوفان
خیالم را خدا آسوده گردان
خداوندا تو‌تنها تکیه گاهی
بیفکن بر من مسکین نگاهی
امید من به تو‌پیوسته باشد
دلم بی‌تو همیشه خسته باشد