سهیل صبوحی بهانه

بازم دلم گرفته از نبودنِ تو
آهای کجایی روزگارم و ببینی
نمونده جونی واسه ی این منِ تنها
الان کجایی خوبه من یار قدیمی
کجایی که سخته نفس کشیدنه من
خاطره هات گرفتنش راه گلوم و
از عشق تو میمیرم آخرش یه روزی
میفهمی مثل من کسی عاشق نبودو
تو بهانه ی همه ی ترانه هامی
تو سوژه ی این همه عاشقانه هامی
تو دلیله این گریه ی پر از سکوتی
ای وای از این عشق ای کاش از اول نبودی
تا زنده ام حک میکنم خاطره هاتو
رو قلبی که گذاشتی روش رد پاهاتو
چه طور فراموشت کنم عزیز جونم
من که عشق و کردم تجربه باتو
آهای تویی که خبر از دلم نداری
کاشکی میشد پاتو توو زندگیم نذاری
که تَش بری بمونه از تو چندتا عکس و
من و شب و این گریه و هی بی قراری