رضا روشن تاراج

 
در چشمهای خیس تو دیدم خودم را
تا گریه کردی ،خم شدم چیدم خودم را
در چار سوق چشمت آشوبی به پا شد
من هم از آن تاراج دزدیدم خودم را
طوفان فروکش کرد و لبخندت درخشید
در آن میان من تازه فهمیدم خودم را
مثل بتی بی بنده افتادم به پایت
هر چند عمری می پرستیدم خودم را
ما هر دو از یک گل تنفس کرده بودیم
رفتی پس از تو سخت بوییدم خودم را
در حفره های مخفی روحم تو بودی
روزی اگر صد بار کاویدم خودم را
دیگر چه ترسی دارم از طعن حسودان
من با عیار عشق سنجیدم خودم را