حامد همایون نارفیق

من که درداتو بغل کردم برات
دستمو تا ته عسل کردم برات
من که بارونی شدم دور و برت
اما خورشیدو گرفتم رو سرت
ای دلیل گریه ی رو گونه هام رفتی بالا اما از رو شونه هام
فکر میکردم مثل جون بودم برات اما نه من نردبون بودم برات
من کنار هیشکی دردم کم نشد من رفیقامم عوض کردم نشد
همه ی یک جوری نشون دادن بدن اونا که دورم بودن دورم زدن
من کنار هیشکی دردم کم نشد من رفیقامم عوض کردم نشد
همه ی یک جوری نشون دادن بدن اونا که دورم بودن دورم زدن
من که یه عمره صدامو میخورم چوب خوبی کردنامو میخورم
من بمیرم خون من پاته برو این جهان دار مکافاته برو
من درت آوردم از غم یادته من بزرگت کردم عشقم یادته
قلب من به بودن تو شک نداشت بشکنه این دست که نمک نداشت
من کنار هیشکی دردم کم نشد من رفیقامم عوض کردم نشد
همه ی یک جوری نشون دادن بدن اونا که دورم بودن دورم زدن
من کنار هیشکی دردم کم نشد من رفیقامم عوض کردم نشد
همه ی یک جوری نشون دادن بدن اونا که دورم بودن دورم زدن