محمدرضا فیروزی قصه ی عشق

دل برده ای از من
عزیزم با نگاهت
جان و جهان من
همه بسته به جانت
من محو چشمان
توام ای یار خوبم
مجنون شدم من
با نگاه بر روی ماهت
دل گشته بیمار تو
افتاده در دامه تو
چه کرده‌ای با دلم
که شد گرفتاره تو
نیست کسی جای تو
در قلب و دلو جان من
تو برده ای با خنده ات
هوش از سرم یاره من
درگیره عشقت من شدم
بنده ی چشمت من شدم
رویای شیرینم شدی
مجنونه کوی‌ات من شدم
دنیای من لبخنده توست
دار و ندارم دست توست
تو آن قدر دل برده ای
از من که قلبم پیش توست
دل بسته ای دل خسته ام
چشم بر جهانم بسته ام
جز تو نمی بینم کسی
بر جان تو وابسته ام
تو عشقه بی تکرارمی
شاه دل و دربارمی
ماهم شدی در آسمان
تو نیمه ای از جانمی
زندگیم با بودنت
مثله بهشت است
تو سرنوشت و جانمی
این قصه‌ عشق است
من هرچه گویم‌ از تو
باز نا گفته دارم
من به کسی بجز تو
هیچ حسی ندارم