نوید نوروزی دیوانه دل

گرد رخش پروانه ام
من تشنه پیمانه ام
ای عاقلان دیوانه ام
یک امشب از می کن خرابم
چون آرزو نقشی بر آبم
یا آن که با شمعی بسوزم
یا با سبویی ده جوابم
از جهان وز رنج بی پایان آن آزرده ام
در گلشن هستی گلی پژمرده و افسرده ام
بی می به لب تنها نشسته
در سینه با غم ها نشسته
در جمع ما دیوانه گشته
هر کس شبی با ما نشسته
راه درازی آمدم من
بهر نیازی آمدم من
یک امشب از می کن خرابم
چون آرزو نقشی بر آبم
یا آن که با شمعی بسوزم
یا با سبویی ده جوابم
مجنون و رسوا آمدم در کوی وی منزل کنم
دیوانه دل آورده‌ام با جام می عاقل کنم
راه درازی آمدم من
بهر نیازی آمدم من
یک امشب از می‌کن خرابم
چون آرزو نقشی بر آبم
یا آنکه با شمعی بسوزم
یا با سبویی ده جوابم