مجتبی احدی و کیوان مدیون

لعنت و من بی خدا تو کردویمه خدای دلم
ولی تو کافر بید بزان بعد تو یاری نیگرم
مه که جور تو نیم بچو تا آخرم تنیا منم
مدیونی اگه فک بکی ارای کسی تر بخنم
غرورم شکانی دمت گرم ناز شصتد
سلام برسن و او شخصی که ها بغل دست
بویشه پی دنیات بیم روزگاری
هوس کاری و سرت هاورد و لیم بیزاری
بویشه پی شغل اصلیت بازی و گرد دله
پشت گوشیکت جاساز خطیل ایرانسله
بویش و گرد هر خط یه نفر وابسته کید و چید
تا ذات اصلیت بشناسه فک نکه فرشتیگیت
حال و روز خراوی کردیده تویشم بی خدا
وتیده پیم مر عجل ایمه و یک بکی جدا
الکی قول دایده پیم تمام قصیلت درو بی
دوای دردیلم تو بید تو چید و دردم شرو بی
داگم دس و دوا ارای شفا و بان سرم
ولی مه روزی صد دف آرزو کم ک بمرم
الکل و قرص و کنار مرفین جواو گوم دی نیه
اخرم شر کردی لعنت و ای زندگیه