عرفان سام مثه دیونه ها

 
 
حرف میزنی تا صبح باهام
وقتی میری از سرم
سیل میزنه به گونه هام
دنیای  تو دورِ ازم
اما همیشه با منی

میخوای دیونه بشم
روحمو همرات ببری!
ورق ورق خاطرهمون
نبش قبر ِ قلبمه
حاله منو دیونه رو

دیونه ها میفهمنش
مثه دیونه ها
گریه هام صدای خنده میداد
عین پر توی باد
میرقصیدتو خاطرم همه حرفات
دونه دونه اشکام

داغه بوسه هاتو میشستن اَ رو لبهام
شده عادی برام
دردُ دلام با نبودنات
چند ساله روح ندارم
مرزه بینه دوجهان شده تختخوابم !

هی کاش تو بودی کنارم
خستم ازین قرصای رنگاوارنگ پَ
کندم عقربه هارو
ثانیه ها نبینن بی قرارم!
تهش لای ترکهای سقف اتاقم
تنه فکرای بیمارمو جا میزارم
اَه

رَگ به رَگه ریه هام
کبوده اَ سیلی های محکمه سیگارام
لب نیمه باز مات همه چی سیاهس
گیر کردم بین دم‌و بازدمام
میدونی نصفه شبا
سرم میریزن خاطره هات؟

دله بی دستو پامو
خون میکنن با گرزو چُماق!!
مثه دیونه ها
عالمو آدمو به فحش میکشم
بی حدوحساب
رم میکنم و رام نمیشم

میبینمت همه جا
اما بهت نمیرسم
نمردم اما
زندگیمو رو کول میکشم
رفتی  بدونه من چرا
واسه نموندن حاضرم

حسه تلخه کاش بودی
جامونده اینجا واسه من
دنیای  تو دورِ ازم
اما همیشه با منی
میخوای دیونه بشم
روحمو همرات ببری!

ورق ورق خاطرهمون
نبش قبر ِ قلبمه
حاله منو دیونه رو
دیونه ها میفهمنش