آرش کسرا نسیان

جهانم خــــسته ازغوغاست همون قد ...کــه.. دلـم تنها...ست

قدم از زخم کاری سو..خــت فقط خـــاکسترم این جا...ست

چنان وامانده بی تابم
که یارای گریزم نیست
هوار انحطاطم من
غم تنها شدن کم نیست...


تنم از کــــــــوچ سر رفته ... از این بهـــــــت نفس آزار

فقط ســــــــرما و تن سوز ره آورد سفـــــــر این بار


مثه خــــــاموشی حافــظ.. مـثه نســــــیان مــــــولانا

پر ازروزای تاریکـــــــم.... تو این شب مرگـــــی یلدا....
......................................................................‌

تنم در خود فرو مرده دلم خالی شده خوش نیست...

چه می دانی تو از رنجی.. که در ایمان من جاریست


کمینگاه غمه بختم
بدون ذره ای تردید
پراز آوار دلتنگــــــــــیست
تب این ملک بی خورشید..

مثه خــــــاموشی حافــظ .. مـثه نســــــیان مــــــولانا

پر ازروزای تاریکـــــــم در این شب مرگـــــی یلدا