امیر مسعود مومنی حکم

سکوتم اعترافمه
سکوت میکنم، نرو
حالا که درگیرِ توأَم
دوره نکن گذشته رو
سنگین بریدی حکممو
تاوانِ من قصاص نیست
محکوم میشم و نرو
دستوره، التماس نیست!
تو شاکیِ خصوصیِ
پرونده ی عشقِ منی
میدونی نقطه ضعفمو
که حرفِ رفتن میزنی
این قلبِ نا آروممو
ویرونه تر از این نکن
بااین نگاه دلفریب
پروندمو سنگین نکن
من تاابد حبسِ توأَم’
من تا ابد درگیرتم
چشمات کاری کرده که
یک عمر، دامن گیرتم
محکوم میشم و بمون
به این ادامه ،تن بده
این حکم قطعا باطله
حکمی به جز رفتن،بده