علیرضا مرادی تهرون

نم نمِ خسته ی بارون
رو تنِ سردِ خیابون
همه کوچه های این شهر
پره از خاطره هامون
چه قرارا که گذاشتیم
.توی کافه های تهرون
چه لحظه ها که گمشد
توی ریتم تند بارون
کاشکی برگرده دوباره
اون قرارا توی تجریش
اون پیاده رفتنامون
بدون غصه و تشویش
دوس دارم باز می سابق
اون دو دیوونه عاشق
دستاشون باهم یکی شه
تو شلوغیای گیشه
من دلم لک زده واسه
قرارامون تو دلِ عصر
بعدِ یک تئاترِ سنگین
پرسه هامون تو ولیعصر
کاشکی بامِ خوبِ تهرون
مارو باز با هم ببینه
تو میدونی فقط کنسرت
با تو به دلم میشینه