شاهرخ افشار نسل من نسل گندم

یه کابوس بلندیم و یه حس از روی ناچاری
به عادت کردن افتادیم توو این روزای تکراری
شبامون غرق کابوسه، چقدر دوریم و نزدیکیم
کجا ؟ چی اتفاق افتاد که ما اینجور‌تاریکیم ؟
یه نسل از بوی گندم که دیگه عشق آرزوشونه
فقط درگیر پاییزن فقط شب روبروشونه
نه جاده مارو میخونه ، نه میشه راه و برگردیم
جای همدیگه توو سرما زمستونُ بغل کردیم
نشد لبریز هم باشیم، نشد خالی بشیم از غم
چه ساده یادمون دادن که راحت رد بشیم از هم
دلم میگیره از این شهر، از این رویای بی‌سامون
از این مرداد یخ بسته، از این پاییز بی بارون