حسین بهرامی کاشتی

همچو بهمن بر سرم اوار گشته غم عشق مرحم عشق اگر باشی کنارم

همچو دوزخ میسوزاند مرا اتش عشق رونق عشق ببین من بی قرارم

یادگاری خاطراتی که برایم مانده بر جا قاب تنها با تصویر پاره

سازگاری دادی مرا با این غم دشوار قلب بیمار نداشت چاره


کشتی پهلو گرفت از ساحل رو گرفت قلب من خو گرفت اما گریزان شد
چترت را نم گرفت باران کم کم گرفت چشمانم غم گرفت مثل غریبان شد


مرگ تدریجی یک رویا سریال زندگیم شد
مبهوت خاطراتم چون دلیل وابستگی ام شد
بعد تاریکی شب نور است اما شبم چرا پایان نداشت
غمی که اماده بر دل ،غم عشق است که جانان نداشت


کشتی پهلو گرفت از ساحل رو گرفت قلب من خو گرفت اما گریزان شد
چترت را نم گرفت باران کم کم گرفت چشمانم غم گرفت مثل غریبان شد