حسین علیشاپور باده ی ناگهان

در تن بی قرار من یاد تو پرسه می زند
پرسه ی عاشقانه ام طعنه به خلسه می زند
شب شد و از فراق تو ساغر دل شکسته ام
روز که شد در آتشم سوی خدا نشسته ام
دست ازل به چرخشی ریخت تو را به جان من
از چه فرار می کنی باده ی ناگهان من؟
جزر و مد وجود من حاصل ماه روی تو
موج به موج هستیم رام هوای کوی تو
لحظه ی ترک این جهان دیدمش و دید مرا
سر به سرم نهاد و از خاطره ها چید مرا
از چه فرار می کنی هم دم بی قراریم
نیست مرا به جز غمت هم دم میگساریم