ولادو واحد

وقت به خیر
به خیر باشه هرچی که رو به روته رفیق
واقعی نیست تو واقعی ببین
حرف بزنو درونتو بریز بیرون واحدم نیست تو واحدو بچین
جز فکرت چی موند رو زمین
یه سوار کار وحشی باش که نترسه ببین نترسه
نترسیر از سواریه بی زین
همه خواستمه از شما همین
چی داری واسم
چی داری واسم که خوب ببینم
دنیارو باش به چشم بگیرم
یه توعه واحد واحد هر جسم
توعه نامحدود که بندی به یه اسم
تفکرم دشمنه دوستمه از واحد مغزم
یه مرز میونه عشق ترسو طلسم
منم یه روز خودمو باور کردم
روزایی که سیاه بود با من رفتن
نور رو دیدم از اون اخرای مسیر
خالی بودم خالی ولی بازم رفتم
خالی نباش تو پر تره همه ای
تو یه درخت به قدرت تنه ای
یه باور از متن قصه ای درست که به نادرست منگنه ای
حقیقتش این بود که زنده بودمو دیدم با چشم‌ واضح
ولی بازم پذیرای من بود افکار پلید و کاذب
گم کردم خودمو من لا به لای این شهر پر سر صدا
درگیر با یه دنیا ادم
با هزاران‌نگاه
گذشتم از همش ، کلییتی که ساخته بود همه باطن منو
خسته بودن از عادتای قبل مشتاق شدم به باورای نو
فهمیدم خوب سلامتو زندم
تضمین دادم برسم به چشمم
فرمونو دیگه دقیق بگیرم اخه سرعتو کردم چک خور لنگم
بگو شکر دست خالی زشته
شکر سره‌ چیزی که‌نبودش حیفه
واحد
اونوقت همه چی بی عیبه