دانیال جوان تکیه گاه

چقدر احساس دَری پِئر . تی دیلِ پاکِ مییَن
چقدر زحمت کشی . روز و شب خاکِ مییَن

بمانه تی سایه پِر . همیشه می سر جور
تو فقط خنده بوکون . من بگردَم به تی دور

تره شب خسته دینم . می دیل آرام نیگیره
تو کی نیسی بَکَفَم . کی می دسته بیگیره

تو می تکیه گاهی پِر . اگه نیسی اشکَفَم
پیله دریایِ مانم . تو نیبی من خوشکَ بَم

مَره درمانی ولی . ایته کوهِ دردی پئر
می واسی هر شب و روز ، غم داری غم خوری پئر
خونِ تی دیل زمانه جه
آخ کی بوسوزه روزگار
بیمیرم تی جانه ره
خیلی خیلی مردی پر