روحان گندمی نمی دانم

سرم را از تبار عشق می دانم، نمیدانم
یه پای رفتنت بی عشق می مانم، نمی دانم

زبانم روح آغوش غزل در گوش چشمانت
غزل های دلم را با که می خوانم، نمی دانم

قبای عاشقی را بر خیالم گرچه می پوشم
به رویای تو در جوشم ولی در اوج عریانم، نمی دانم
نفس بریده ام بیا به من نفس بده
دل رمیده مرا بیا و پس بده
به یاد تو تمام خاطرات و سر زدم
به حال تو خزان ابریه مرددم

نفس بریده ام بیا به من نفس بده
دل رمیده مرا بیا و پس بده
به یاد تو تمام خاطرات و سر زدم
به حال تو خزان ابریه مرددم

تو را همچون پری دیدم شبا هنگام بر جانم
پس از تو آدمی با روح شیطانم، نمی دانم
تورا شور هوس شاید دلیل رفتنت باید
چرا از رفتنت چیزی نمی دانم
هوای وصل تو حال و هوای وصل روحانیست
برای جان خود هم دست روحانم
نمی دانم، نمی دانم، نمی دانم

نفس بریده ام بیا
دل رمیده مرا
به یاد تو تمام خاطراتو سر زدم
به حال تو خزان ابریه مرددم