علی بهزادی مرثیه

کربلا از چه زمینت ملجا جنگ شده
از چه رو این دل دریاییِ تو سنگ شده
آمدند خیل سواران به سوی سرو روان
به تماشا بنشستی نه مگر جنگ شده
خواب آرام تو آشفته شد از ظلم یزید
لب فرو بستی نه انگار که غوغا شده
صبر بر تشنگی آل علی را دیدی
دیدی از خون حسین مهلکه بر پاشده
به امید طلب آب ز مردان پلید
کودکی بر کف دستان پدر جای گرفت
رفت تا جان بِبَرَد از شه دین
جای یک جرعه اب تیر که بر نای گرفت
بر جگر خونی طفلی که یتیم است دگر
کربلا خار بیابان تو بی تاثیر است
ناله اش تاب و تب از کف بِبَرد
این چه ظلمیست که با مرگ پدر درگیر است