شایان محمدی باغملایی دلداده

کجای زندگیم بوده که یاد تو نیفتم
تو لحظه لحظه هام هستی و من اسمت رو گفتم
یه خورشیدی که تابیدی به روز و روزگارم
به جز تو دل به کی باید بدم تا کم نیارم
زیارت نامه می خونم برای رفع دلتنگیم
رفاقت با تو آسونه ممنونم که میفهمیم
دارم قد می کشم توو روضه هایی که تو آقاشی
پر از نوره مسیری که شما هم اول و هم آخر راهْشی
گرفتی دستمو از بچگی تا زیر سایَت مَردِ فردا شم
تو رو دارم می دونم با تو میشه بهترین آدم دنیا شم
تووی گوشم پدر، هر بار، اسمت رو زیباتر صدا کرده
همین تکرار رویایی توی قلبم، یه غوغایی به پا کرده
من این حس قشنگ دوست دارم، دوست دارم تاهمیشه نوکرت باشم
هوامو داشته باشی قول میدم که مثِ علی اکبرت باشم