صبا ندایی کاش

ای کاش وقتی میرفتی دل مثل باد میشد
هر کجا با زلفت همراه میشد
میخرامیدم سر راهت وزان
شاید این ره بر تو طوفان میشد
شاید ابر آسمان بر راهت
همچو چشمانم پریشان میشد
بازمیگشتی تو از این شبها
بوته زار من گلستان میشد
ای کاش وقتی میرفتی دل مثل کوه میشد
جاده های پیش رو رود میشد
رودی از آتش این سوز میشد
که نشسته بر دلم از عشق تو
شاید از گداز آتش کوه غمم
یا که از بوران تند سینه ام
یاد من در قلب سنگت سبز میشد
ای کاش وقت رفتن از برم این آسمان پر میشد از چشمان عاشق من
تا ببینم سوی چشمان که بر تو خیره گشته
شاید بر سر راهش به آهی آسمان رعد خروشان میشد
بر دلش سودای دستان تو بی جان میشد
ای کاش وقتی میرفتی دل مثل کوه میشد
جاده های پیش رو رود میشد
رودی از آتش این سوز میشد
که نشسته بر دلم از عشق تو
شاید از گداز آتش کوه غمم
یا که از بوران تند سینه ام
یاد من در قلب سنگت سبز میشدل