امیر پیراسته زندون

شبیه یه زندون درونِ حصارم
شرایط همینه کسى رو ندارم
یه سلول تاریک و مردى که حبسه
از این بى گناهى عدالت،میترسه
چقد فاصله اس تا منو این رهایى
تو ام حبسى اما نمیگى کجایى
منو تو یک عمره که تو اشتباهیم
توو تنهایى حبسیم ولى بیگناهیم
توو دردو شکنجه من حکمم سکوته
به جرمِ صداقت یکى روبه روته
یکم سخته شاید به تو تکیه کردن
نجاتم بده تا به مسلخ نبردن
نجاتم بده تا رها شم از این درد
از این حال و روزى که تنهاترم کرد