ایرج نامی خاکستر

آرام نمی گیرد
دریا چه دل گیر است
کشتی یه بشکسته را
ول کن دگر دیر  است
عشقت دگر پیر است
از زندگی سیر است
عاقل نشد آخر
پیشت دلم گیر است
رسوا ترین شهر منم
صد زخمه عشقت بر تنم
دردیست زیبا بردلم
شد آنکه خاکستر منم
گنجینه ای شد حسرتت
پنهان درونه سینه ام
بر باد ده خاکسترم
من عاشقه بی کینه ام
رفتیو من ماندم
بی تو در این دونیا
پیشم بیا امروز
دیر است دگر فردا
از زندگی خسته
چشمم به ره مانده
تنهایِ تنهایم
از این و آن رانده
رسوا ترین شهر منم
صد زخمه عشقت بر تنم
دردیست زیبا بردلم
شد آنکه خاکستر منم
گنجینه ای شد حسرتت
پنهان درونه سینه ام
بر باد ده خاکسترم
من عاشقه بی کینه ام