علیرضا فی فی قید اونارو زدم

ورس ۱
یه غمی همیشه تو نگامه
ولی هر کی میبینم میگه چه روبه راهه
خودمو محکم گرفتم جلو همه
تا کسی نفهمه پشت خنده هام غمه
هر چی خوبی کردم انگار واسه اونا کمه
لبم خندونو دلم ویرونه ی بمه
وسط این سینه از نارفیقا یه درده
مردونگی نیستو مرده هر چی مرده
این دنیا با ادماش بی مرامن نارته ی قرن هاا
این وضعیت ادامه داشته چرا حماقت
کاشته بذر کینه توزی رو
وقتی خودش به همه میده روزی رو
چرا بین مون شده پر از حسادت
وقتی میشه باشه جای اینا رفاقت
اصالت این روزا نایابه
و دل صاف حکم طلا یابه
کارس
دیگه الان قید اونارو زدم
اونایی که جلوی راهم سدن
همونایی که همیشه پشتم بدن
با اون همه خوبی ولی دشمن شدن
ورس۲
فیفی نگاهش همیشه روبه جلوس
ضربه خورده ولی پاهاش نمیشه سست
نمیرسه اون روزی که بشم دشمن شاد
میبخشم همه رو حتی اونی که فحشم داد
مث یه نور تو دل تاریکی شب
بودم واسه رفیقام، میکردم براشون تب
شبیه یه کوه غم نزاشتم براشون کم
ولی الان دیگه براشوفتم
خوبی زیادی دل ادمارو میزنه
مث برگی که باد پاییزی اونو میبره
تو این جهان همه چی برعکسه
مشتی رفاقتو معرفت سیری چنده
بگو پس پایه های این جهان به چی وصله
چرا از این همه بدی نمیشیم خسته
ولی تغییر دادم خودمو
حالا دیگه نشم دم خور هر کی دست رفاقتو میده