سهیل ماسان رشت

سفر می رم من هرجایی
توو ذهنم،مقصدم رشته
تا رفتن کار من می شه
دلم در حال برگشته

سفر کردم به جایی که
دل و دینمو دادم رفت
انقد کور بودم از حسم
چمدونمو یادم رفت

فقط یادم نمونده که
دقیق چندم پائیز بود
هوا روشن و رویایی
نم پائیز،یکریز بود

یه دختر داشت قدم می زد
بدون چتر و چشم بسته
یه شال نارنجی داشت که
دیدم،دور موهاش بسته

چقد نور بود،چه رویایی
مثل فانوس،روشن راهی
انگار،آشنا بودم و بومی
هنوز یادم می ره گاهی

هنوز حس می کنم رشته
سفر می رم هرجایی
هنوز حس می کنم رشته
سفر می رم،سفر می رم هرجایی
هنوز حس می کنم رشته
سفر می رم،سفر می رم هرجایی

سفر می رم ولی هر بار
توو ذهنم،مقصدم رشته