حامد سلطانیان مادر

باور نکردم جای خالی تو
صد در صد اینجایی همین لحظه
چشمامو میبینی پر از گریه دستم که بدجور داره میلرزه
حتما حواست پیش اشکامه
یادت میفته من چقدر تنهام
حتما صدامو‌میشنوی مادر
فریاد میزنم تو رو میخوام
از من میخوان که منطقی باشم
بی هیچ فکر و هیچ اندیشه
میخوان بهم زوری بفهمونن
مرگ قسمت هر ادمم میشه
بیرون گودنو نمیفهمن
تنها تراز من هیچ تنها نیست
میترسم از این که تموم عمر
یه کوه پشتم بود حالا نیست
من سعی کردم جای خالیتو
با خاطراتت پر کنم مادر
باور کنم رفتی و جا موندم
توی همین احساس ناباور